Monday, February 12, 2018

Puntadas sen fío - A gravata de Domingos Merino por Siro

Coñecémonos no Partido Socialista Galego, quizais en 1973, e fixémonos amigos. A amizade de Domingos Merino resultaba gratificante por ser persoa tan agradable de presenza como de trato. Conversador áxil e ameno, falaba pouco nas asembleas porque prefería escoitar e reflexionar antes de dar unha opinión, sempre exposta en ton humilde.
Nunca pensou ser alcalde de A Coruña e estou certo de que aceptou a responsabilidade por lealdade ao PSG e á coalición Unidade Galega, que tantas expectativas espertara nun electorado disposto a apoiar unha alternativa galeguista. Na corporación municipal había moitas , algúns con experiencia política, outros no mundo empresarial e todos con títulos universitarios. Domingos só era un viaxante de comercio e un excelente xogador de axedrez, que varias veces estivera preto de se proclamar campión de España. Tamén era gay e non o ocultaba, pero da corporación municipal só recordo un socialista atípico e histriónico denigrándose ao atácalo -ás agachadas, naturalmente-, por este motivo. A certos niveis España superara a homofobia do franquismo.
Merino quixo inaugurar un novo xeito de gobernar baseado na ética e na proximidade á cidadanía e, para facelo perceptible visualmente, deixou de usar gravata. O malo foi cando recibiu protocolariamente ao almirante e este, ao velo sen gravata, non entrou no despacho e marchou. Consciente do erro, o alcalde visitou ao almirante vestindo gravata, pero a oposición aproveitou o incidente e foille ao lombo. Porén, as críticas máis duras chegáronlle da prensa. Luis Caparros en La Voz de Galicia e Bugallal en El Ideal Gallego encirráronse en descualificalo por non levar gravata e eu púxenos nunha viñeta co alcalde, que facía o pregón das festas da Cidade Vella e pedíalle á Virxe do Rosario: . Cabreáronse e Caparrós chamoume nun artigo publicado na Voz e eu respondinlle que el tiña noutro que publiquei no Ideal. Despois empecei a debuxar a Merino cunha enorme gravata mentres tomaba o sol, en traxe de baño, na praia e ata cando estaba espido baixo a ducha. O humor desactivou aquela ridícula bomba e deixouna no que era: un simple fogo de artificio.
Despois veu o problema da capitalidade e Domingos Merino, fiel ás forzas políticas que representaba, non encabezou a protesta dos coruñeses, como probablemente desexaría, e perdeu a alcaldía. A honestidade, a arma coa que atacara e se defendera, valeulle para suicidarse políticamente.

 Durante o seu mandato o concello aforrou trece millóns de pesetas, reduciu á metade os gastos de gasolina dos coches oficiais, contratou en dous millóns menos a limpeza dos colexios públicos, aforrou tres millóns e medio nas festas e o Teresa Herrera deu dez millóns de beneficio. Por certo, cando o alcalde chegou a pé á cea do Teresa Herrera, descubriu que o seu coche fora utilizado por un funcionario municipal. Con gravata, claro. 

Comments: Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?